Perverse Solidariteit

Het was de rode draad van het GroenLinks-congres van zondag 18 april. Hier kreeg de kandidatenlijst zijn definitieve vorm en werd het geamendeerde verkiezingsprogramma vastgesteld. Het is een programma geworden dat radicaal breekt met al die merkwaardige tradities waarbij de logische richting van solidariteit wordt omgekeerd. De zogeheten ‘perverse solidariteit’.

H-woord

Zo durft GroenLinks het als enige partij aan de hypotheekrente aftrek af te bouwen naar nul (per 2040). U weet wel. Dat systeem waarbij je meer kunt aftrekken naarmate je meer verdient, waardoor van de twee eigenaren van een identieke woning, degene met het hoogste inkomen het grootste voordeel heeft. Deze vorm van aftrek was en is een idioot systeem dat absurd veel geld kost. Geld dat wordt opgebracht door álle belastingbetalers, waarbij de stelregel opgaat dat hoe minder je verdient, hoe meer je relatief betaalt. Het is natuurlijk bespottelijk dat er anno 2010 nog steeds politici rondlopen die dat verdedigen en nog serieus genomen worden ook. 

Tegenover de afschaffing van de aftrek, stelt GroenLinks een vrijstelling in de vermogensbelasting ter hoogte van de waarde van een gemiddeld huis. Daarnaast worden het eigen-woningforfait en de overdrachtsbelasting afgeschaft. Uiteindelijk betalen mensen dus geen belasting meer over een gemiddeld huis, maar ontvangen ze er ook geen subsidie meer op. Kortom, een systeem dat superieur is aan het huidige. Want niet pervers.

Studieheffing

Een ander voorbeeld is de vervanging van het huidige systeem van studiefinanciering en -lening, door de zgn. ‘studieheffing’ (onderdeel van een sowieso subliem hoofdstuk over onderwijs). In het huidige systeem betalen alle Nederlanders mee aan de gesubsidieerde studies van onze HBO-ers en WO-ers. Nu is het van algemeen belang dat mensen die het in zich hebben de kans krijgen te studeren, aangezien zij daardoor later een grotere (economische) bijdrage aan de samenleving kunnen leveren. Dit neemt echter niet weg dat wederom het sociaal-economisch zwakkere deel van de bevolking, flink bijdraagt aan de ontwikkelingskansen van (potentieel) beter-bedeelden. Bovendien kalft het draagvlak voor goede studieomstandigheden steeds verder af, omdat het huidige systeem zo buitengewoon duur is. 

Door dat systeem in te ruilen voor een (kleine) extra inkomensheffing voor mensen die hebben gestudeerd, slaat GroenLinks twee vliegen in één klap. Ten eerste wordt de bijdrage inkomensafhankelijk, waardoor diegenen die het meest geprofiteerd hebben van hun opleiding, ook het meest bijdragen aan de instandhouding van het systeem. Ten tweede wordt die bijdrage uitgesmeerd over het gehele leven, waardoor een relatief gering maandbedrag in totaal een veel grotere opbrengst oplevert. De studieheffing levert als systeem dus meer geld op, terwijl dat geld vooral wordt betrokken van diegenen die er het meeste voordeel van hebben gehad. Kortom, superieur want niet pervers.

AOW

En dan is er nog... de AOW, ach de AOW. In het huidige systeem waarbij iedereen op dezelfde leeftijd met pensioen mag, worden lager opgeleiden viervoudig benadeeld ten opzichte van hoger opgeleiden. Ten eerste beginnen zij gemiddeld een stuk jonger, waardoor zij langer moeten werken voordat zij AOW krijgen. Ten tweede doen zij vaak zwaarder werk, waardoor die jaren dubbel tellen. Ten derde betalen zij door die langere werkzame periode dus ook langer AOW-premie. Ten vierde gaan zij gemiddeld jonger dood, waardoor zij minder lang kunnen genieten van hun AOW. Tegelijkertijd bouwen ook diegenen die zelfgekozen thuis zitten omdat zij het zich (financieel) kunnen permitteren AOW op. Dit alles geldt bij een generiek 65, maar natuurlijk óók bij een generiek 67.

Het voorstel van GroenLinks is om de AOW te koppelen aan het aantal gewerkte jaren, met een bodem van 63. Wie 45 jaar heeft gewerkt mag met pensioen. Begin je dus op je 18e, dan mag je er met 63 uit. Iedereen die werkt, bouwt AOW op. Iedereen die om een goede reden niet werkt ook. Diegenen die wel kunnen werken, maar dat niet doen omdat ze over voldoende middelen beschikken, hebben het nakijken. GroenLinks koppelt dit plan overigens aan een nieuwe wet, te weten de Wet Investeren in Mensen (WIM). Iedereen die langer dan een jaar werkloos is, kan een participatiecontract met de gemeente sluiten tegen het minimumloon (hetgeen veel meer is dan de bijstand). Binnen dit geheel “worden mensen in staat gesteld om werken, leren en zorgen op een ontspannen manier te combineren”, zo heet het, waarbij hoger opgeleiden dus niet meer bevoordeeld worden ten opzichte van lager opgeleiden. Kortom, superieur want niet pervers.

Maar ondergetekende zou ondergetekende niet zijn als ondergetekende niet ook iets te zeiken had.

Vrouwen

Vergeleken bij GroenLinks, is het mythische Lesbos een motorclub. Een vorm van perverse solidariteit die wij helaas nog niet voorbij gegroeid zijn, betreft de buitensporige vorm ervan bij de GroenLinkse vrouwen onderling. Sinds afgelopen zondag doet zich zelfs het historische fenomeen voor dat de topdrie voor tweederde en de topzes zelfs voor 83% uit vrouwen bestaat. Natuurlijk in beginsel niets op tegen. Behalve wanneer het vrouw-zijn daarvoor de doorslaggevende factor is geweest. En daar leek het wel op. Door het systeem waarvoor zondag was gekozen, moest voor iedere plaats een tweede stemronde worden gehouden. In zo’n tweede ronde lukte het alleen Tofik Dibi om het in een rechtstreeks gevecht te winnen van zijn vrouwelijke tegenstrever. In bijna alle andere gevallen ging de meerderheid (dus ook een deel van de mannen) bij 1 tegen 1 als automatisch voor de vrouw. Voor de helderheid: het waren stuk voor stuk uitermate competente dames. Maar kijkend naar de huidige lijst zou men vermoeden dat de voorhanden zijnde mannen massaal melaats waren, o.i.d.

Uiteraard vormen vrouwen in de boze buitenwereld nog altijd de machtsarme helft van de bevolking, hetgeen ‘stemmen op de hoogste vrouw’ tot begrijpelijk (hoewel nog altijd stompzinnig) verschijnsel maakt. Binnen GroenLinks echter, zou je momenteel wel kunnen spreken van een heel ietsiepietsie klein beetje overcompensatie. Het resultaat van het middel (stemmen op vrouwen) is in dit geval identiek aan de kwaal (ongelijkheid tussen seksen). En op die manier verandert er natuurlijk nooit niets. Een écht geëmancipeerde ziel dénkt niet meer in termen van sekse. Een écht geëmancipeerde partij zou dat dus ook niet moeten doen. Het is uiteindelijk een achterhaalde grondhouding die ongelijkheid in stand houdt. Ja Kathelijne, ik heb het tegen jou. ;-) 

Het was een verademing om een (vrouwelijk) Dwarslid het podium te zien bestijgen ter verdediging van een motie die zich uitsprak tégen vrouwenquota. Zij legde uit dat zij zich dood zou schamen wanneer haar bestuursfunctie binnen Dwars was voortgekomen uit haar vrouw-zijn. Een quota-vrije wereld is een wereld waarin vrouwen zichzelf geen stigma’s opplakken. Kortom, superieur want niet pervers. Helaas werd de motie afgestemd. Te veel vrouwen. En dat zeg ik niet snel.

Samir Bashara

Ps.

Jaap Dirkmaat

Er is nóg een vorm van perverse solidariteit. Namelijk die vorm waarbij een individu willens en wetens zijn eigen belang schaadt. Jaap Dirkmaat presteerde dit zondag op grandioze wijze. Keer op keer legde hij het net af tegen één of twee andere kandidaten, waarop hij zich, zoals van te voren aangekondigd, terugtrok vanaf plaats acht. Die achtste plaats zou hij vrijwel zeker hebben behaald, dat kon je zien aan de ontwikkeling in zijn resultaten. Als GroenLinks op 9 juni minder dan acht zetels haalt, eet ik iemands schoen op (ik heb de mijne nog nodig). Jaap Dirkmaat is dus het slachtoffer geworden van het systeem Jaap Dirkmaat. En da’s niet superieur.