Gloeiend

Zomaar een stukje hardlopen.

De poorten van het, tot appartementencomplex verbouwde, historische pand waarin ik woon, staan open.

Ik draai de straat op en loop langs dat verzorgingshuis aan de Westerdijk, wat eraan herinnert dat wij in Hoorn onze ouderen en zorgbehoevenden onze mooiste uitzichten gunnen.

Kijkend naar rechts is dat een uitzicht op de -zonder enige twijfel- meest fantastisch gelegen schouwburg van Nederland.

Naar links.

Tussen de masten breekt het zicht op het zo mooi gerestaureerde Oostereiland door, met op de achtergrond rechts de toppen van de Halve Maen, waarvan het kraaiennest tussen de bomen door over het Hoornse Hop tuurt.

Langs de vermoedelijk mooiste Gouden Eeuw-kade die ons land rijk is, passeer ik de oude binnenhaven, bewaakt door zijn eigen eyecatcher; de Hoofdtoren, met houten uitloper in de voormalige Zuiderzee.

Als vanzelf door naar het groen.

Het Julianapark nodigt uit je te wanen in een Zuid-Franse kustplaats. Strand op strand passerend, nader ik Oranje Buiten, waar het 'op vakantie in eigen stad'-gevoel wordt omlijst in een beeld als uit een film, met op de achtergrond de vrolijke muziek van het daar kennelijk gaande zijnde mini-festivalletje.

Verderop verrijst het zonnepanelen-dak van VOLT. U weet wel. Dat vollédig zelfvoorzienende watersportcentrum. In aanbouw. "En dat mag ík eind juni openen", waait door mijn hoofd.

Via de dijk verlaat ik mijn stad. Voor heel eventjes, om het allemaal vanaf Schellinkhout nog eens te overzien. Beseffend dat het slechts een bloemlezing is. Een kleine greep uit wat Hoorn heeft.

Ik keer om en loop het geheel in omgekeerde volgorde nog een keertje langs.

Gloeiend van trots.